´Mag ik u wat vragen?´, onlangs liep ik door het centrum van Utrecht
langs de grachten en uit het niets stelde een man deze vraag aan mij. ´Natuurlijk,
mag dat´, ik zette automatisch mijn grote denkbeeldige muur voor mijn hoofd met
een grote ´nee´ erop, die ik altijd opzet als mensen geld van me willen of weer
een of ander lidmaatschip willen aanbieden. Het is een houding die ik bij
zoiets meteen aanneem. Ik ben daar zó ongevoelig voor. Ik ben student, ik heb
al bijna geen geld, punt.
Maar deze man bleek niet op geld uit te zijn. Nee, hij wilde namelijk voor me bidden. Verbaast keek ik hem aan. Huh, voor me bidden? Waarom dan? Ik ben zelf niet gelovig, maar natuurlijk sta ik wel open voor nieuwe ervaringen. ‘Uhmm, j-ja, natuurlijk mag dat’, tja als ik er iemand blij mee kan maken, waarom ook niet. De volgende vraag was of ik weleens ergens last van had. Ik wist niet echt wat op te noemen, dus de man kwam met suggesties als hoofdpijn, verkoudheid of een griepje of iets dergelijks. 'Uhm, nouja ik heb weleens last van mijn rug, omdat een been iets korter is'.´Dan gaan we nu voor u bidden dat u been langer groeit en u geen last van uw rug meer zult hebben´. Excuses, maar bij die opmerking moest ik écht moeite doen om niet te lachen. Ik ben echt te nuchter voor zo´n dingen, je kunt toch niet door te bidden iemands been langer maken?! Maar goed, vervolgens gingen ze (er was nog een andere man bij, die stond een beetje op de achtergrond) dus voor me bidden. Wel met de ogen open, want ze dachten dat ik het anders een beetje beschamend zou vinden zo midden in een drukke winkelstraat. Het duurde ongeveer twee minuutjes en eenmaal klaar vroeg de man of ik al een soort tinteling voelde, want dat had hij bij anderen weleens meegemaakt. ‘Uhm, nou niet echt.’. ‘Geen probleem’ zei de man, ‘want het heeft gewerkt, als u nu uw benen opmeet, zullen ze gelijk zijn’. En weer moest ik moeite doen niet te lachen.
Zijn laatste vraag was of ik nog even via de mail wilde laten weten of het gewerkt heeft. ‘Prima’ zei ik, maar ik wist eigenlijk meteen al dat ik dit niet zou gaan doen. Alhoewel ik niet echt geloof in zulke dingen, heeft deze gebeurtenis me toch aan het denken gezet. Maar vooral ook omdat deze mensen oprecht waren en daadwerkelijk interesse in me toonden. Dat van mijn been heb ik niet kunnen meten, maar zelfs als ik nu ineens nooit meer last heb van mijn rug denk ik dat dit tussen mijn oren zit. Het zal iets te maken hebben met positieve energie. Dat als je positief denkt, je lichaam zich daarop aanpast. Oké, nu stop ik, dit wordt veelste zweverig.
Maar deze man bleek niet op geld uit te zijn. Nee, hij wilde namelijk voor me bidden. Verbaast keek ik hem aan. Huh, voor me bidden? Waarom dan? Ik ben zelf niet gelovig, maar natuurlijk sta ik wel open voor nieuwe ervaringen. ‘Uhmm, j-ja, natuurlijk mag dat’, tja als ik er iemand blij mee kan maken, waarom ook niet. De volgende vraag was of ik weleens ergens last van had. Ik wist niet echt wat op te noemen, dus de man kwam met suggesties als hoofdpijn, verkoudheid of een griepje of iets dergelijks. 'Uhm, nouja ik heb weleens last van mijn rug, omdat een been iets korter is'.´Dan gaan we nu voor u bidden dat u been langer groeit en u geen last van uw rug meer zult hebben´. Excuses, maar bij die opmerking moest ik écht moeite doen om niet te lachen. Ik ben echt te nuchter voor zo´n dingen, je kunt toch niet door te bidden iemands been langer maken?! Maar goed, vervolgens gingen ze (er was nog een andere man bij, die stond een beetje op de achtergrond) dus voor me bidden. Wel met de ogen open, want ze dachten dat ik het anders een beetje beschamend zou vinden zo midden in een drukke winkelstraat. Het duurde ongeveer twee minuutjes en eenmaal klaar vroeg de man of ik al een soort tinteling voelde, want dat had hij bij anderen weleens meegemaakt. ‘Uhm, nou niet echt.’. ‘Geen probleem’ zei de man, ‘want het heeft gewerkt, als u nu uw benen opmeet, zullen ze gelijk zijn’. En weer moest ik moeite doen niet te lachen.
Zijn laatste vraag was of ik nog even via de mail wilde laten weten of het gewerkt heeft. ‘Prima’ zei ik, maar ik wist eigenlijk meteen al dat ik dit niet zou gaan doen. Alhoewel ik niet echt geloof in zulke dingen, heeft deze gebeurtenis me toch aan het denken gezet. Maar vooral ook omdat deze mensen oprecht waren en daadwerkelijk interesse in me toonden. Dat van mijn been heb ik niet kunnen meten, maar zelfs als ik nu ineens nooit meer last heb van mijn rug denk ik dat dit tussen mijn oren zit. Het zal iets te maken hebben met positieve energie. Dat als je positief denkt, je lichaam zich daarop aanpast. Oké, nu stop ik, dit wordt veelste zweverig.
Wat is jouw ervaring met
bidden?
x
